Ik zou je in een kooitje willen doen.

Toen ik voor de het eerst ging emigreren, was dat naar Australië in 1998. Het heeft ons (mijn man, dochtertje van 20 maanden en ik) 2 jaar gekost om te zorgen dat we konden vertrekken. Twee lange jaren vol bureaucratische en financiële afhandelingen, praktische zaken en soms emotionele confrontaties. Terugdenkend, was dat best een vermoeiende en intense tijd. Een rollercoaster vol ups and downs. We waren dan ook in de wolken toen we eindelijk ons visum kregen, de container vol huisraad ingepakt hadden en onze tickets geboekt.

Hoe wij deze periode beleefden was niet bepaald hetzelfde als onze omgeving dat deed. Vooral voor onze ouders en familieleden was het zwaar onze beslissing “emigreren” toe te moeten laten en aan te moeten zien en horen. Het aanzien van het nastreven van onze droom was voor hen dubbel. Dat wij er enthousiast over praatten was soms niet om aan te horen en dat wij met hun kleinkind/nichtje “voor altijd” uit hun leven zouden vertrekken, voelden voor hen soms als ondraaglijk. Hun beleving en de onze stonden haaks op elkaar.

Er zijn vele anekdoten die ik kan vertellen uit deze periode, die weergeven wat voor impact het kan hebben op allen die toen dicht om ons heen stonden. Een van die anekdoten uit die tijd zal ik met jullie delen, omdat deze omschrijft hoe pijnlijk het kan zijn als een naaste emigreren gaat.

“De laatste weken van onze tijd in Nederland, hebben wij bij familie in huis doorgebracht. Ons huurhuisje was opgezegd en onze spullen zaten op de boot richting ons nieuwe thuisland. Afscheidsfeestjes, laatste keer tennissen met je vrienden, nog even dagzeggen aan mijn 83jarige Oma…. Zo vlogen die weken in een roes aan ons voorbij.
Wat mij opviel was dat een van mijn tijdelijke huisgenoten knorrig was, chagrijnig. Zou dat komen, omdat het natuurlijk lastig zou moeten zijn als een gezin van 3 personen voor 2 weken over de vloer komt en je dagelijkse routine wat verstoord wordt door hun aanwezigheid, maar volgens mijn intuïtie leek dit niet de reden te zijn. Ik snapte eigenlijk niet waarom diegene (in mijn wereld) zo stom deed.
De knorrigheid ging mij na een aantal dagen irriteren. Zo erg, dat het op de laatste avond, voor ons definitieve vertrek, tot een confrontatie kwam.
Ik heb mijn familielid meegenomen naar de bijkeuken. Zat was ik van de houding van deze persoon of eigenlijk was ik er helemaal klaar mee!! Geen normaal woord kwam er uit diegene, de laatste dagen. Ik had besloten te confronteren, omdat ik zo geen afscheid kon gaan nemen van een voor mij belangrijk persoon, waarmee ik de laatste dagen van mijn Nederlandse leven geen goed woord heb kunnen wisselen.
Toen ik diegene vroeg wat er in godsnaam aan de hand was, werd diegene zeer emotioneel. Eindelijk, het hoge woord kwam eruit. Diegene wilde mij het liefste in een kooitje doen. Zo zou ik voor altijd dichtbij zijn en beschermt worden. Mijn naaste wilde eigenlijk helemaal niet dat ik weg zou gaan.

Ik wist niet wat ik hoorde. Hier staat een persoon die over de laatste 2 jaar geen woord heeft gerept over het feit dat wij emigreren willen. Geen mening of emotie laten zien of horen. Steeds maar “weggedoken” in werk of achter de woorden van andere familieleden.
Deze persoon kon het dus niet verkroppen. Het was voor diegene dus echt een hartverscheurende gebeurtenis. Eindelijk na al die tijd kwam dat eruit.”

Wat dat verhaal voor mij betekent heeft, is dat ik me realiseer dat deze persoon nog veel meer van mij houdt dan ik me ooit realiseerde. Dat ik veel meer begrip heb gekregen voor de beleving van de ander bij de keuze die ik heb gemaakt.

Dat mijn familielid eigenlijk niet wilde dat ik ging, was omdat diegene bang was dat er iets met mij zou gebeuren en mij dan niet meer kon beschermen. Het heeft mij niet tegengehouden om te vertrekken. Uiteindelijk was dat ook niet wat diegene eigenlijk benoemde of wat voor diegene de oplossing was. Uiteindelijk was het nog niet kunnen dragen van pijn van het verlies het probleem en bleek het benoemen van de pijn de oplossing te zijn. Dit leidde juist tot het dragen ervan en tot het verteren ervan. Pijn nam eerst alle ruimte in. Toen dit gezakt was, kwam er ruimte in deze persoon om onze beslissing te accepteren en ons onze droom te gunnen.

Voor altijd of langere tijd vertrekken, blijft een enorme invloed hebben op iedereen die met vertrek van een emigrant/expat te maken heeft.  Meer impact dan enig mens vooraf kan bedenken. Dit valt niet te plannen of af te dwingen. Dit overkomt je en je kan er dan pas mee leren omgaan. Benoemen van je beleving is een van de meest helende en effectieve manieren in zo’n situatie. Ook al is het een van de pijnlijkste en moeilijkste dingen om te doen.  Het brengt ruimte voor groei in jezelf en groei in de relatie met die ander. Het brengt zelfkennis met zich mee, het ontwikkeld je EQ.

Herken jij pijn in jouw eigen verhaal als achterblijver? Zou je daar best wel eens wat mee willen doen? Ga naar “achterblijvers” op mijn website en lees wat ik voor je kan betekenen of laat een bericht achter, dan neem ik z.s.m. contact met je op. Dan werken we samen uit wat het beste voor jou is.