Laatst zat ik op een verjaardag naast een 90 jarige man. Ik heb hem eerder ontmoet op een ander feestje, toen zat ik ook naast hem, nu toevallig weer.
Na ik ga zitten vraagt hij niet hoe het met me gaat, nee, hij buigt zich naar me toe. Alsof hij me wat wil influisteren. Dan vraagt hij me of ik ooit terug verlang naar Australië? Ik zie zijn ernst in zijn ogen, hoor verlangen in zijn stem. Dit is meer dan een vraag alleen, realiseer ik mij.
Bijzonder dat hij mij herinnert en weet wie ik ben. Op de een of andere manier heb ik indruk op hem gemaakt, anders zou hij deze vraag en met deze intensiteit niet stellen.
Ik vraag hem of hij bedoeld of ik daar weer zou willen wonen? Ja, zegt hij bijna hangend aan mijn lippen.
“Wie weet.”, antwoord ik een beetje ongemakkelijk en leg uit “…dat ik mezelf altijd meeneem, waar ik ook woon. Dus dat het niet uitmaak waar je woont, je moet het altijd met jezelf kunnen vinden. Dat ik ooit weer in Australië zal gaan wonen, is een mogelijkheid, maar geen pre.”
Dit is niet het antwoord waar hij op hoopte, krijg ik zo de indruk. Hij gaat achterovergeleund in zijn stoel zitten al vooruit starend. Ondertussen bestel ik een bakkie koffie en een zelfgebakken appeltaart bij de kleindochter van deze man.
Dan leunt hij weer voorover naar mij toe en begint over zijn verleden. 1,5 Jaar in Indie geweest als militair. Naar de Noord-Oost Polder geweest om daar de kost te verdienen (noord-oost Polder was toen ook een eind weg in die jaren) en daarna zijn geluk beproeven in Canada.
Na terugkomst van jaren weg te zijn geweest uit zijn streek in het noorden, heeft hij zich neergelegd bij vestigen in zijn geboorteland, geboorteplaats. Is een bedrijf begonnen en getrouwd. Kinderen gekregen en heel veel gewerkt. Altijd maar werken. “Dan hoefde ik niet de confrontatie aan.” Hij zegt het niet, maar lijkt teleurgesteld. Het lijkt wel dat terugkomen op zijn geboorteplek als een second best optie is geweest. Hij zegt me altijd de behoefte gehouden te hebben te vertrekken, maar te oud is dat nog te gaan ondernemen.
Hij zegt dat niemand in zijn leven van de afgelopen 60 jaar begrijpt wat hij bedoeld. Niemand uit zijn dorp, familie, gezin snapt hoe het is om voor langere tijd te vertrekken. “Soms kunnen mensen zo kleindenkend zijn” zegt hij tegen mij. “Heb jij dat ook niet, dat ze je helemaal niet snappen?” vraagt hij mij.
Deze man is opzoek naar erkenning, realiseer ik me. Hij lijkt het bij mij te willen vinden.
Ja, ik snap heel goed wat hij zegt en voelt. De weemoed, de eenzaamheid. Na vertrek zal het leven nooit meer hetzelfde zijn. Ook na terugkomst niet. Nooit meer. Maar spijt heb ik niet en teleurstelling ook niet. Ik vind het niet jammer, ik vind het mooi en voel me bevoorrecht.
Deze man, 90 jaar, mij herinnert en wil met mij praten, omdat hij dat jaren niet heeft kunnen doen. Hij voelt zich onbegrepen, kan zijn verhaal niet kwijt. Heeft het niet aangedurfd toch weer te vertrekken. Nu is het te laat. Ik kan het niet voor hem oplossen.
Ik voel voor deze man.
Dankbaar voor deze ontmoeting ga ik van deze verjaardag. Dankbaar voor mijn gezin en ik die onze ervaring kunnen delen en erover praten. Wij hebben er niet alleen voor gestaan. En nog steeds niet. Wij zijn met elkaar, hij niet. Dankbaar voor geen spijt hebben en mijn avonturen niet als teleurstellend te ervaren ook al waren de uitdagingen buiten promoties op z’n tijd.
Dankbaar voor de eer die deze bijzondere man mij geeft door zijn verborgen verhalen alleen met mij te delen. Wie weet gaat hij de rust ooit ervaren. Ik gun het hem.
Erken jij eenzaamheid, spijt of teleurstelling in jezelf rondom emigratie/remigratie en weerhoudt dit jou op welke manier dan ook in je leven verder te komen? Stuur me een PB via mijn site en ik neem contact met je op. Ik gun het je zo om een pracht leven te hebben.