Vanwege mijn werk hoor ik niet alleen emigratieverhalen via de 1 op 1 consulten met mijn clienten, maar ook op het schoolplein, feestje of sportclub. Er leven vele verhalen onder mensen, bij henzelf of bij een bekende, en zodra ze weten dat ik emigranten emotioneel ondersteun bij hun avontuur, komen deze los.
Zo ook kwam dit verhaal voorbij die ik jullie niet wil onthouden, omdat het de pijn en het lijden weergeeft van wat het uitdoven van een emigratiedroom teweeg brengt.
Er was eens……
Tineke en Bert hebben ruim 25 jaar geleden besloten te emigreren. Bert wilde graag een bedrijf opzetten. Wat en hoe hij dit voor ogen had, was volgens hem niet haalbaar in Nederland. Dus daarom leek emigreren naar een ander land de beste optie.
Tineke werkte op dat moment als administratief medewerkster. Ze waren net getrouwd.
Zij had voor ogen om een gezin te stichten met Bert. Als Bert een eigen bedrijf heeft, leek het voor Tineke onmogelijk buiten de deur te blijven werken en dus voor haar logisch dat zij thuis zou blijven om voor de kinderen te gaan zorgen. Meehelpen op het bedrijf van Bert was dan ook vanzelfsprekend, want het zou toch zonde zijn om een medewerker in dienst te nemen terwijl zij best, tussen het zorgen voor de kinderen door, hier en daar kon bijspringen in het bedrijf.
Wat Tineke betreft, hoefde ze niet zo nodig naar het buitenland. Maar ze begreep dat het niet anders kon. Ze aanvaarde het.
Na aankomst in dat andere land, werkten ze dag en nacht. De taal leren bleek lastiger dan verwacht, maar met handen en voeten kwamen ze er wel uit.
Al snel bleek Tineke zwanger van de eerste. Na een aantal jaar was het bedrijf behoorlijk gegroeid en succesvol te noemen, en hadden Bert en Tineke ondertussen 4 kinderen. Bert was trots op hoe je met hard werken je doelen kunt halen.
Het viel Tineke zwaar. Eigenlijk miste ze collega’s om haar heen en ook haar zus, waar ze veel mee optrok in Nederland. Door de drukte van het dagelijks leven verwaterde het contact. Levens liepen steeds verder uit elkaar. Familie en vrienden kwamen zo nu en dan bij hen op bezoek, maar steeds vaker kon ze de confrontatie van hun vertrek niet meer aan. Dagen lag ze dan ziek op bed.
Met Bert praatte Tineke hier nooit over. Ze was overtuigd dat hij het naar zijn zin had. Hij werkte hard en had bereikt waar hij altijd van droomde. Zijn bedrijf. Lastig vallen met hoe zij zich voelde, was wel het laatste wat ze wilde. Ook de behoefte om terug te gaan naar Nederland, was iets dat ze nooit zou uitspreken.
Bert daarin tegen, zag aan Tineke dat ze het zwaar had. Hij bewonderde dat ze nooit klaagde. Hij vertelde bezoek dat ze niet over Holland mochten beginnen, dan was zijn vrouw weer zo van streek. Dat zijn bedrijf zo goed was gelukt en nog steeds volop draaide, was natuurlijk waar hij voor geemigreerd was, maar echt voldoening haalde hij er niet meer uit. Hij vroeg zich af of het het allemaal wel waard was geweest.
Hij praatte daar met Tineke niet over, schaamde zich voor zijn gedachten. Wat zou Tineke wel niet denken als Bert zou zeggen dat hij spijt had? Of wat anders wilde gaan doen? Daar zou Tineke vast niet op zitten wachten. Hij geloofde dat hij haar niet lastig moest vallen met verandering, want daar zou ze vast nog ongelukkiger door raken.
Bert en Tineke leefden samen, maar beide in hun eigen werelden. Zonder echt met elkaar te praten.
Nu 25 jaar later zijn de kinderen zelfstandig. Studeren en hebben een eigen leven. Zelfs het eerste kleinkind is op komst.
Tineke wordt steeds stiller, kan het genieten niet toelaten. Voelt zich gevangen.
Naar het verlangen om ooit terug te gaan naar Nederland, luistert ze allang niet meer. Haar kinderen en man die hun eigen leven hebben in hun land, mag ze niet achter laten.
Bert wil eigenlijk zijn bedrijf verkopen, maar kan zijn zoon, die ooit het bedrijf wil overnemen, niet alleen achter laten. Hij ziet het verdriet van Tineke. Gaat gebukt onder het gevoel van schuld naar haar.
“Wat zou jij ze nou adviseren?” Vroeg de verteller mij. “Jij biedt tenslotte hulp. Wat zouden ze moeten doen?”
Adviseren is niet de oplossing. En dus zeggen wat de ander moet, al helemaal niet.
De oplossing begint bij een eigen wil. De wil om een andere weg in te gaan.
Wat ik doe is luisteren. Luisteren wat de ander mij laat horen en zien. Vragen stellen zodat de werkelijkheid zichtbaar wordt. Niet voor mij als counselor, maar voor hen zelf. Wat speelt er nu echt. The why behind the why. De ander aanmoedigen om te durven groeien. Ook al is dit proces eng.
Omgaan met de gevoelige kant van emigratie is niet makkelijk. Negeren leidt zeker tot meer pijn. Aangaan is beangstigend, maar de kans dat het resulteert in succes is groter. Succes van een droom.
Die emigratie droom.
Of Tineke en Bert totdat punt gaan komen, is niet het moraal. Dat zullen we dus niet weten.
Het gaat erom de gevoelige kant van emigreren te erkenen. Durven in te zien wat er voor jezelf speelt. En dan aan te gaan. Negeren leidt tot pijn, aangaan tot succes. Waar een wil is is een weg. Wil je ondersteuning bij de gevoelige kant van emigreren?
Vraag gratis een kennismakingsgesprek aan.