0031 (0)6 5788 1144 info@eqcounseling.nl

Vandaag……
Vandaag, 23 april 2019, is het precies 20 jaar geleden dat mijn man en vader van mijn 1e twee kinderen, is overleden, 34 jaar.
Dat dit een “big deal” is, ook na 20 jaar, blijkt uit het feit dat ik er een blog aan wil wijden. Ik praat er bijna niet over. Laat staan dat ik erover schrijf. Vandaag vind ik het wel kunnen. Vandaag past het me.
Soms gaat deze datum voorbij zonder dat ik mij realiseer dat het zijn sterfdag is, soms zie ik er als een berg tegenop of komt het luchtig voorbij.
Vandaag niet. Vandaag is anders. Vandaag kijk ik terug op een 2 tal decennia leven zonder hem. De vraag; “Wat heeft zijn dood mij uiteindelijk gebracht?” lijkt belangrijker dan voorheen om te beantwoorden.

Once upon a time…..
Op 28 april 1998, kwamen mijn man, onze oudste en ik aan in ons nieuwe thuisland Australië.
Precies 1 jaar later werd hij begraven. Na een ziekbed van 4 maanden, overleed hij aan kanker. Primair in de darmen, verspreidt naar de lever. Niet te genezen.
Op kerstavond hoorde we van de oncoloog dat hij niets meer voor ons kon doen. Van de receptionist kregen we dit consult gratis. De schat kon het niet over haar hart verkrijgen om mijn man zijn Medicare-card door het apparaat te halen. Afrekenen voor zoiets op Christmas Eve…… Vond ze niet gepast.

Alles anders…..
Daar stond ik dan, 25 jaar, 7,5 maand zwanger van onze tweede, aan de andere kant van de wereld, wetende dat ik dit kind geen vader ging bieden zodra hij ter wereld zou komen. Wetende dat onze emigratiedroom, waar we 8 maanden eerder zo enthousiast als jong gezin aan waren begonnen, een andere werkelijkheid zou worden. WTF! We gingen samen de zware laatste maanden tegemoet. Daarna moest ik alleen verder.

Nu…
Nu, 20 jaar later, zijn onze 2 kinderen volwassen. Hebben ze het leven zonder vader zeer goed doorstaan. Zie ik dagelijks overeenkomsten van hem in hen. Praten we regelmatig over hem (ja, nog steeds na 20 jaar). Hij blijft aanwezig.
Sindsdien is er in de afgelopen 10 jaar een andere man in mijn leven. Wonen we als gezin ruim 8 jaar samen en is er met mijn huidige partner een, voor mij 3e, kind bijgekomen. Met z’n vijven leven we de werkelijkheid maar niet die ooit zo enthousiast begonnen emigratiedroom. Deze is totaal anders, maar mooi en vooral succesvol!

Dus wat heeft zijn dood mij na 20 jaar gebracht?
Uiteindelijk heeft deze gebeurtenis mij emotioneel slim gemaakt.
Dat is heel nuttig om het leven als succesvol te ervaren.
Ik kan concluderen dat:

1. Ik het zonde vind voor hem dat hij er niet meer is.
Bij hoogte en diepte punten in het leven van zijn kinderen: blijf ik het zonde vinden voor hem dat hij er niet is. Hij heeft namelijk nooit de kans mogen hebben zijn kinderen op te zien groeien, ze te steunen, met ze te discussiëren en van hen te leren. Dit mag ik wel. Ik had het hem namelijk zo gegund en dat voel ik nog steeds. Die pijn heb ik nodig te waarderen wat ik heb. Het mezelf te gunnen te genieten van het leven met hen.
2. Het nog steeds voelen als een alleenstaande ouder.
Ook blijf ik me, ondanks dat ik mij gesteund voel door mijn huidige partner, alleenstaande ouder voelen als het om de opvoeding gaat betreft de eerste 2 kinderen. Ik dacht altijd dat dit gevoel weg zou gaan als er een partner in mijn leven zou komen, maar voor mij is dat niet zo. Ik blijf me alleen voelen.
Het komt uiteindelijk op mij neer als ik iets wel of niet goed vind of die ene beslissing moet maken. Zorgen die ik me wel eens om mijn oudste twee maak, die mijn huidige partner niet op die manier voelt over hen (ook al wil hij absoluut het beste voor hen). Daarin blijf ik alleen.
3. Het gevoel van vrijheid.
Tijdens zijn ziektebed en na zijn overlijden, bemerkte ik al snel een bepaalde power in mij. Een oerkracht dat ik nog nooit eerder had gevoeld. Dit is nooit meer weggegaan en is het kompas waarop ik vaar in mijn leven. Deze kracht heeft mij te nimmer en nooit in de steek gelaten en heeft mij tot nu toe gebracht waar ik wil zijn. De overtuiging dat deze kracht niet weg zal gaan als ik dat niet wil, biedt mij een gevoel van vrijheid.
4. Het rotsvaste vertrouwen.
Door die kracht is er een rotsvast vertrouwen ontstaan in mijzelf. Dit was super handig om de uitdagingen en levensgebeurtenissen van de afgelopen 20 jaar aan te kunnen en is super handig voor wat er komen gaat in de toekomst.
5. Het onuitputtelijke zelfliefde. Whatever er in een leven gebeurd, het leven is voor iedereen niet makkelijk, in meer of mindere mate. Dat is een globaal feit.
Maar wat ook een feit is, is dat je jezelf altijd meeneemt. In elke situatie. Je bent er nu eenmaal bij. Dus is mezelf lief hebben zeer belangrijk geworden en bijna een vanzelfsprekendheid. Dit maakt de ugly minder ugly. De pijn te dragen en het genieten intenser.

Dankbaar.
Na 20 jaar van nachtmerrie tot droom, van overleven naar leven, blijft rouw aanwezig. Doordat het mij lukt deze te omarmen en te blijven erkennen, is het gat dat jij bij ons hebt achtergelaten, een om niet op te vullen, maar juist om te vieren.
Ik ben hier dankbaar voor! Dit gat is een deel van mijn bestaan geworden.

Albert, ik ben je daar dankbaar voor.


Mocht je behoefte hebben te reageren op deze blog of zou je met mij over rouw en emigreren willen praten? Dan kan dat.
Laat een reactie achter of een PB via de mail of social media.


Vanwege drukte, neem ik tijdelijk geen nieuwe werkzaamheden aan. Hierbij verwijs ik u naar overige (emigratie)coaches of uw huisarts om mee in gesprek te gaan over uw hulpvraag.

Dit zal sluiten in 0 seconden

Share This